makita kang muli

sobrang tagal na nating hindi nagkikita!!! nung birthday mo pa tayo huling nagkita e...

pero nung isang araw, kasama ko ang nanay ko. may pinuntahan kami. nung bandang pababa na, naiwan sila kasama nang mga kaibigan niya. nagkwentuhan ang mga magkukumare. ako naman, bilang curious ako, bumaba pa ko ng konti pa, pero natatanaw pa rin naman nila ko. may isang kwarto dun sa bukas na bukas. at may mahimbing na natutulog. at dun ko napansin na ikaw yun. ang kyut mo naman matulog. malaki kang tao pero nilalamig ka siguro kaya ka nakabaluktot nang ganyan. mataas na ang araw at nasisilayan ka na kaya naman bago ka pa man magising e hinarang ko na yung kurtina para di ka magising sa sinag nang araw.

matapos kong iharang yung kurtina, umalis na ko. saka ka naman nagising. habang nagpupungay ka pa na mata at nagbblink blink, nakita mo ko. oo, may mata ko sa likod. umalis na ko sa lugar na yun pero di ko na kasama ang nanay ko. bigla na lang akong napunta sa gym na may ganap. parang may contest tapos i-aannounce na yung mga nanalo. kasama ko yung mga kasamahan ko sa trabaho. at yun, kame nanalo. pagka-announce na kami nanalo, mejo paalis na mga tao. saka ka naman dumating. sayang di mo man lang naabutan na iaanounce na nanalo kami. di mo nalaman na magaling ako sumayaw :p pero at least, andun ka. nagkatitigan tayo. saglit lang pero okay na ko dun. di ka pa naliligo kasi yung pa rin suot mo kanina habnag natutulog ka.

edi paalis na ko papunta sa isang fast food chain. kikitain ko naman yung mga bestpren ko nung elementary. nakaupo na kami at tada! andun ka na naman! nasa ibang mesa pero parang tayo yung magkaharap. kung makapagnakaw ka rin nang tingin waga ano po. syempre ako din.

hanggang sa nagising na ko sa napakagandang panaginip na ito! shet! ganun na kita namimiss na ininvade mo na pati panaginip ko. sabi ko nga, birthday mo pa nung huli tayong nagkita. ang taba mo na nga nun. mga limang buwan na rin ang nakalipas. ang ganda nang gising ko. sa sobrang ganda, mukha na kong baliw sa sobrang saya ko hanggang matapos ang linggo.

ganito na ba kita ka-miss talaga? namimiss mo rin kaya ako? yung nakikita mo paminsan-minsan? yung nakakasakay mo sa jeep? o sa bus? yung nakikita mo habang nag-aantay ka sa waiting shed? yung nakikita mo sa tabi-tabi? naiisip mo rin kaya ako?

kanina, sabimo, di mo na alam ang susunod na kabanata. kung gumagawa ka ng manus mo, haay! ang sarap magmotivate >_< di mo lang alam yung suportang gusto kong iparamdam sa'yo ngayon na agad-agad. gusto kong malaman mo na kayang-kaya mo yan, na may sumusuporta sa'yo, na may naniniwalang kaya mo.

baliw baliwan lang ang peg pero ang sarap lang talaga ibalik sa'yo yung mga nagagawa mo para sa'kin. ang sarap lang ipadama na somewhere out there, e may nagmamahal sa'yo at tatanggap sa'yo nang lubos.

haay! gusto na kitang makita ulit! malapit na.

libreng batok

ang topak ko lang.
dahil sa mga pangyayari kagabi, hindi ko napigilang magbukas ulit ng peysbuk para lang mag-stalk. matingnan kung sila pa rin. kelangan ko lang iconfirm kahit malinaw na malinaw na kagabi na OO, SILA PA RIN.

e ano bang nangyari kagabi?

nagpunta ko sa lugar na yun pero ni hindi sumagi sa isip ko na may makikita ako kasi nga naka move na ko. yun yung akala ko. kampante ako na hindi ko siya makikita dahil ilang beses na ko nagpunta dun pero wala na siya, ni anino wala.

maaga ako nagpunta kaya pumunta muna ako sa maliit na sulok dun. nag isip. nagpasalamat.

lumabas na ko. paglabas ko, sa makitid na hallway, andon siya. may kausap na nakatatanda. nagpatuloy ako sa paglalakad dahil hindi naman ako pwedeng huminto at tumingin lang sa kanya. hindi niya ko kilala. at isa pa, nagulat din ako na maamoy makita ko siya.

hindi ko sigurado pero PARANG huminto saglit yung puso ko. hindi siya tumibok kaya hindi na rin ako kumibo. pero napa isip ako. PARANG bumalik sa dati yung isip ko. kung pano niya ko pinakilig. kung pano niya ko titigan. kung pano niya pinaramdam na ang ganda ganda ko. oo me ganon?!

kaso MALABO.hindi pala. I-M-P-O-S-I-B-L-E.

aaminin ko. sumaya ako dahil nakita at naamoy ko siya. napakabango. pero hindi pa pala tapos yung gabi.

pauwi na ko. naglalakad. may nakitang room for rent yung kasama ko kaya napalingon ako. andun siya, SILA. nasa likod lang namin. medyo malayo kaya nakita ko nang malinaw na malinaw ang hubad na katotohanan. sabay silang naglalakad. mukhang ihahatid niya pa nga. hindi man magkahawak ang mga kamay nila, hindi ko naiwasang masaktan ng bonggang bonnga.

kung kanina, huminto yung puso ko nang makita siya, ngayon naman, kumirot. kaya kung iisipin mo, hindi na kelangan pang maghanap ng iba pang pruweba. pwede niyo na kong batukan at sabihing "shungeps!sila pa rin."

ang hirap maging babae?!

umagang kay.....

hindi ko na alam kung naong mararamdaman ko.

si s1, may gelpren na.
si s2, kakabalik lang sa pagiging single.

una kong nakita si s2. natuwa naman ako. natawa pala. kasi nakita ko nang mangyayari to. na saglit lang yung relasyon niya.

pero nung nakita ko yung kay s1, *sad face

hindi ko maiwasang hindi malungkot. malala pa, tiningnan ko pa yung pictures nila at ni gelpren.

bakit ganon? dapat WALA nang anumang pakiramdam.....

SMILE ^_^

In the moments when my good times start to fade

You make me smile –uncle kracker

Everytime I see you face

My heart takes off a high speed chase--lifehouse

Wag mag alala dahil hindi naman hinglish itong entry na ito.

Gusto ko lang yung kanta. Kasi napapangiti ako kapag nakikita ko itong tao na to. Lalo na kapag nahuhuli ko rin siyang nakatingin sakin. At iyon na nga ang nangyari kagabi.

Mainit ang ulo ko nung pumasok ako dun sa kwarto. Naiba yung posisyon ng mga upuan kasi ginagawa yung harapan. Yung mga upuan ay pa-perpendicular, 90 degrees yung angulo-- basta magkakakitaan kayo nung mga nakaupo sa kabilang side.

Hindi naman yung mga upuan yung nagpainit ng ulo ko. Medyo galit kasi ako dun sa kasama ko. Hindi naman galit pero ayoko lang muna siyang kausapin o pansinin, magulo kasi siya. Heniweys, babae yung kasama ko. At siya pumili ng uupuan namin. Alas-siyete na. Wala pa rin yung “speaker.” Syempre napalingon ako dun sa kinalalagyan nung “entourage.” Wala pa rin yung tagapagsalita at patuloy ang pagkalembang. Sa paglingon kong yun, nakita ko siya at napangiti ako. Hindi ko inasahan na mapapangiti niya ko. Pero hindi ko na rin napigilan. Ganon katindi ang epekto niya sakin. Tapos nahuli ko pa siyang nakatingin sakin. Edi natunaw na ang lola niyo.

Nakakainis lang kasi akala ko okay na ko. Tinigil ko na kasi ang pag iisip sa mga kras ko dahil wala naman talagang sense yun. Sayang lang yung oras ko. Akala ko rin na mapuputol na ang koneksyon namin dahil wala na akong peysbuk. Pero lahat yun akala lang. Dahil nakita ko lang siya e ngiting-ngiti na ko ulit. Anlabo ko talaga.

Dun sa nangyari kagabi, napaisip na naman ako. Siguro dapat na kong makontento na isang beses sa isang linggo e may nakikita akong magandang tanawin na nakakapagpasaya sakin ng tunay at wagas. Alam mo yung pag nagkakatinginan kayo, parang may samting. Parang ang ganda ganda mo mula anit hanggang talampakan. Alam mo yung pakiramdam na kapag tinititigan ka niya, ikaw na ang pinakakontentong babae sa mundong ibabaw, ikaw na ang dyosa sa mga mata niya. Tuwing magkikita kayo, tumataas yung tingin mo sa sarili mo, parang perpek ka na. At siya lang ang nakakagawa nun sayo, wala nang iba.

Kaya naman sa isang oras na iyon na nakaupo ka sa loob ng kwartong iyon, ang saya saya mo. Kikiligin ka na nang isang buong linggo hanggang sa magkita na ulit kayo.

Pero sa ngayon, kontento na ko sa ganito. Minsan kasi, may mga bagay na kapag ipinilit mo pa, kapag humingi ka pa ng sobra, masasaktan ka lang. Tapos iisipin mo na sana nakontento ka na lang sa kung anong meron ka dati. Andun pa lang ako sa stage na yon. Sabagay, busy pa ko. Niaha. Masaya na ko na dahil sa kanya, ngumingiti ako. Na dahil sa kanya, gumaganda ang tingin ko sa sarili ko. Hanggang sa susunod na linggo J ngayon yun…hehe

facebook

Nagkalat na yata ngayon sa balita na marami nang napapahamak dahil sa pakikipagtagpo sa mga taong nakikilala sa peysbuk. Ang hindi ko lang maintindihan e kung bakit may mga taong gumagawa nito. Bakit ba sila nakikipagtagpo sa mga estranghero? At bakit may mga taong ginagamit ang peysbuk para gumawa ng masama?

Bigla ko tuloy naisip yung mga “prends” ko sa peysbuk na hindi ko kilala sa totoong buhay. Samakatuwid, estranghero. Bakit ako nag-add ng estranghero? Lilinawin ko lang, hindi ako nakikipagparamihan ng prends gamit ang peysbuk. At wala nama akong balak na gawan sila ng masama. May dahilan ako kung bakit ko sila ni-add. At sasabihin ko na dalawa lang sila, sana nga tatlo kaya lang naduwag ako dun sa isa. Hehe.

Itong dalawang estranghero ay karas ko po kaya ko po ni-add. Madali kasing magka-ideya kung sino yung tao sa pamamagitan ng peysbuk. Pinaganda ko lang pero pwede mong tawaging “online stalking” itong ginagawa ko. Malalaman mo kung sino yung tao, anong grup op prends ang kinabibilangan niya, anong mga hilig niya, anong peyborit past time niya at marami pang iba lalo na kung in a relationship siya.

Masaya naman kasi sa tuwing may malalaman kang bago sa karas mo ay lubos mong ikaliligaya. Parang hachivment. Natuwa naman ako sa bawat pag-update ng status at pagpost ng pektyurs nila.

Pero noong nakaraang linggo, kasabay ng pagiging online ko sa peysbuk, pag download ng mga kanta, at pagtingin sa blog kong inaamag na, dineaktibeyt ko na yung pesbuk account ko. Natuwa naman ako kasi hindi na ako kasing aktib online kaya medyo wala nang sense magpeysbuk para sa kin. Pagbukas ko kasi e hindi na ko maka-relate. Parang andami kong na-miss.

May isa lang problema. Ngayon ko lang naisip na kasabay ng pagkawala ko sa mundo ng peysbuk e pinutol ko na rin yung tangging linyang nag-uugnay sa kin at sa natatangi kong karas—ang peysbuk. Wala na. Hindi na nga kami magkakilala sa totoong buhay, hindi kami teksmeyt o mag phonepal, hindi pa kami prends sa peysbuk. Wala na. Hindi na talaga kami magkakilala. Ngayon ko lang naisip. Balik na naman ako sa panakaw na pagsulyap tuwing linggo. Isang beses na lang sa isang linggo ako kikiligin.

Sa kabila nito, mananatili na muna siguro akong multo sa peysbuk hanggang sa magpakabit na ng hinternet sa bahay namin.

doon sa batuhan 1

itago na lang natin siya sa pangalang nita.
dumating siya sa isang lugar bilang tagapagsalita sa mga lider-estudyante.
pagkadating sa lugar ay di niya naiwasang mapansin ang isang lalake, yung photographer. naka-uniporme ito pero hindi pang estudyante. yung mama na iyon ang photographer at operator ng laptop at lcd projector.
bukod sa mga ito, hindi inakala nang dalaga na siya rin ang makakapagpatibok sa kanyang puso.

dahil sa medyo delikado sa lugar, si nita ang ang dalawa pa niyang kasama ay may security na naka-uniporme rin. lagi nilang kasama ang mga ito. tinawag ni nita na "buddy" ang kanyang securoty. nalaman niya na batchmate nito ang photographer.

dahil laging nasa tapat ng dining table yung laptop, laging nakikita ni nita si mama (itago na lang natin sa pangalang chum.) tuwing nagtatagpo ang kanilang mga mata ay niyayaya ni nita na sumabay sa pagkain si chum. lagi naman itong tumatanggi dahil nasa mesa ang mas nakatataas na awtoridad.

hanggang sa isang tanghalian, nauna si nita sa hapag-kainan at nagulat na lamang siya nang bigyan siya ni chum ng platong mag kanin, scrambled egg, at dalawang piraso ng tuyo. Iyon ang ulam ng lahat nung tanghalian. Biglang dumating ang buddy ni nita at may dalang malamig na tubig. Bigla na lang nawala si chum. buti na lang at nakapagpasalamat si nita. maya-maya pa ay nagkatinginan na naman ang dalawa. tulad ng dati. niyaya ni nita si chum na kumain ngunit tumanggi ito.

hanggang sa kinailangan nang umalis ni buddy dahil may eksamin ito kinabukasan. malayo pa ang pupuntahan niya. wala nang security si nita.

kinabukasan, halos walang tao sa resort na tinutuluyan nila nita at nang mga lider-estudyante. may motorcade kasi nung araw na iyon at pinili ng mga tagapagsalita na manatilisa resort at maghanda para sa susunod na mga participant. isinabay na rin nila ang paliligo sa beach sa resort.

tapos na maligo sa beach. nauna ang isang kasama ni nita na maligo sa bayo. habang nagbabalaw ang kasama, nagpasya si nita na magpatuyo sa may beranda. biglang dumating si chum na may dalang meryenda. nakita ito ng isa pang kasama ni nita at inassign niya si chum na bantayan si nita. sinabi rin nito na si chum na ang bagong security ni nita. ang tugtog...ted hanah ng parokya ni edgar. kinilig naman si nita.

tinanong ni chum kung ano ang ginagawa ng kasama ni nita. sabi nito ay naliligo. sabi ni chum, mga isang oras na raw doon ang kasama ay hindi pa rin ito tapos maligo. ang mga babae raw talaga, kay tagal maligo. mga isang oras. samantalang ang mga lalake... lalo na raw kapag may date. alas-otso ang date, lalabas ang babae ng mga alas-diyes. nagsalita naman si nita. sabi nito na ganun talaga ang mga babae, dapat maganda. pagkatapos maligo ay mamimili pa ng damit, ng sapatos at ng mga burloloy.

hanggang kung san san na napunta ang kwentuhan. at biglang nabanggit ni chum na may nakapagpatayo na siya ng bahay. natapos ito nung nakaraang taon kahit paunti-unti niya itong pinagawa. medyo kumpleto na rin daw ang mga gamit. humirit naman si nita na ang kulang na lang ay asawa. sumang-ayon naman si chum.may binanggit pa ito na hindi na narinig ni nita dahil sa tawanan nilang dalawa.

hanggang lumabas na at natapos maligo yung roommate ni nita. umalis na rin si chum pagkahatid sa kanya sa kwarto.

pagkatapos maligo ni nita ay dumerecho na sila ng roommate niya sa baba kung saan na sila kumakain. si chum ang nagdala ng pagkain. malayo-layo kasi ang kusina mula sa kinalalagyan nila.
at dito na nagsimula ang tawanan sa hapag-kainan. at sa wakas, nakasabay na rin ni nita si chum sa pagkain. sa sobrang saya, may nabulunan, may nagbuhos na kape mula sa bibig, puro tawanan. matagal sila kumain dahil may kwentuhan at panay ang tawanan habang kumakain.

at kahit tapos na kumain, nagtatawanan pa rin ang lahat. busog nga ang tiyan ng pagkain, pero mas busog ang tiyan sa kwentuhan at katatawanan.

naging ganito bawat almusal, tanghalian at hapunan. minsan, kahit pa meryenda.

isang hapon, pinahanap si chum ng malaking kabibe na pwedeng pang-trophy ulit sa contest. siya kasi yung nakahanap nung una kaso naibigay na sa contest na nauna kaya kailangan nila ulit maghanap.

pumunta sila sa batuhan, sa shore na mabato. dun daw kasi niya nakita yung dati. sa haba ng shore na ito, naubos na ni nita yung meryenda niya. hindi rin siya makakilos ng maayos kasi nga kumakain siya. nakakatawa lang kasi nailang si chum na hawakan ang kamay ni nita, na alalayan siya. umakyat si chum sa isang malaking bato. sabi nito, masarap daw mag-picture doon.pumose pa nga ito na parang king of the world ni jack sa pelikulang titanic. sabi ni nita, sayang at di nila dala yung dslr. sabi ni chum, pwede naman raw dito, sabay labas ng cellphone niya. bilang slow si nita, hindi naman niya inakala na pwedeng gusto lang makakuha ni chum ng picture niya sa cellphon nito. pero naisip ni nita, nung training naman ay panay ang kuha sa kanya ni chum ng litrato sa dslr kaya marami na itong picture niya.

nagtapos na ang paglalakbay nila.kailangan na nilang bumalik.akala ni nita ay doon din sila babalik.yun pala ay iba ang dadaanan nila. doon sa lupa, pataas papuntang kalsada. oo, slope ito. so, wala nang ibang pwedeng gawin kundi ang mauna si chum at hawakan ang kamay ni nita.

nasa kalsada na sila at nagbibiro si chum. hanggang sa makabalik na sila sa mga kasama. natahimik si nita dahil alam niyang para siyang nasa drama o telenovela kanina...sa batuhan....kasama si chum...at dun sila nagkakwentuhan, nagtawanan, at nagkahawak ng kamay.

masaya na si nita na makasabay ang binata tuwing kakain. pero isang gabi, habang nagho-host si nita, nalaman niyang naaksidente si chum. sumemplang ang motor na sinasakyan nito at duguan daw ang binata.

ITUTULOY...

basketbol

babae ako. kaya hindi basketbol ang peyborit sports ko. pero mahilig ako manood ng basketbol.

nung bata ako, galit ako sa basketbol. kasi, sa basketbol court nakatingin lagi yung tatay ko. habang ako, na mas malapit sa kanya, naglalaro ng baminton. nakaka-inis kaya yung ganung pakiramadam! ikaw na nga yung nasa malapit, sa iba pa rin nakatingin!  pero dito ko rin naisip na sadyang hindi mo mapipilit ang isang tao bagay sa hindi naman niya gusto. kaya hinayaan ko na lang yung tatay ko magmura habang nanonood ng basketbol na akala mo, siya ang coach. hindi naman.

ganun lang talaga siguro mga lalake. akala nila lagi silang pinapakinggan. o baka naman gusto lang nila na naririnig sila. kasi kahit nanonood ng boksing e ganun sila maka-react sa lahat ng pangyayari. akala mo si freddie roach tuwing nanonood ng laban ni pacman. now you know.

naaliw din naman ako manood ng basketbol dahil na rin siguro sa kapatid kong lalake na may ari ata ng remote namin sa bahay. nasabi ko bang mas matanda ako sa kanya pero hindi ko siya makutusan para ilipat ng istasyon yung tv. magkaka-giyera muna bago ko makuha yung remote. dahil sa kanya, nakilala ko ang NBA.

nung hayskul din, nabarkada ako sa ang past time ata ay basketbol. matapos ang klase, diretso na sa basketbol court. kami namang mga kababaihan e taga-bantay ng gamit habang nagtsitsismisan. at saka taga-kanchaw manalo man o matalo. kapag nanalo sila, libre na merienda--pansit canton at sopdrinks.

tuwing may liga, madalas pa-liga ng SK,mapapasabi ka na lang ng "uy, may SK pala." bukod dun, mapapasigaw ang mga kababaihan ng "POGI." kasi madalas, sa mga liga naglalabasan ang mga poging basketbolista. sabay tiiiiiiili.pero madalas, matatawa ka kasi sila rin yung lampa at puro papogi lang ang ginawa. pero pag naka-shoot, ngingiti sa madlang people, lalo na sa gurls, para magsigawan. oo, feel na feel nila ang ganitong mga pagkakataon.

natapos na ata ang pagkahilig ko sa basketbol nang paulit-ulit na lang ang nangyayari. manood ako ng liga dahil kasali yung kapatid kong lalake, manood ako ng basketbol na iilan lang naman din ang makikita mong teams sa finals, poging lampa, panget na lampa, bobo mag free throw, foulSSSSS, suntukan at pag gulong ng bola sa sahig at marami pang bloopers at violence.

pero ngayon, ngayon ko na lang ulit naramdaman ang presensya ni basketbol sa tanang buhay ko. kasi sa gym, yung basketbol court ay nasa gitna ng gym. nasa gilid yung baminton court at balibol court. kaya kahit san ka lumingon, kitang-kita mo yung basketbol court pati yung  mga naglalaro.

mayaman ata ako sa vitamin A sa linaw ng mata ko. kahit anino lang nakikita ko e nakilala ko yung isang player ng basketbol. sabi nga sa potograpi, against da light sya kaya hindi mo makikita mukha. pero sa tindig at hubog ng katawan, sa height...kahit bagong gupit....kahit ibang pangalan ang nasa jersey e alam kong siya yun. yung kras (crush) ko **nagpapatukso.

syempre pa, kinilig naman ako. ngayon lang kita nakitang maglaro ng basketbol. actually, di naman talaga kita nakita maglaro kasi puro nakaw na tingin ang nagawa ko. nakita kitang tumatakbo at nang aagaw ng bola pero...hanggang dun na lang. di ko man lang nakita kung naka-shoot ka o lampa ka rin. kasi kahit magaling ka man o hindi sa basketbol, okay lang. kras pa din kita. *nagpapatukso ulit

ayun na nga. TALO. nung natapos yung laro niyo, tumambay ka pa ng konti. maganda yan. busog na busog ang mata ko.bwahaha. syempre pa, kahit na naka jersey ka e may backpack ka pa din. hindi ata yun mawawala sayo. at may bago. puting t-shirt na nasa balikat mo. eto ata yung ginawa mong tuwalya. pawis ka syempre, kakalaro mo lang. nangingintab yung balat mo sa pawis. maputi ka pala kapag pawis.haha. pero mas pumopogi ka. pasalamat ka at wala akong hawak na tuwalya kundi naipunas ko na sayo.haha.

naitutulad ko na naman sa pelikula. ganun naman lagi, pagkatapos maglaro ng basketbol, yung gelpren yung mag aabot ng tshert, ng tuwalya, ng tubig etc etc. o kaya, siya mismo magpapainom ng tubig, magpapalit ng tshert at magpupunas ng pawis gamit ang tuwalya. medyo nakakadiri kasi duh?! PAWIS yun. eew. pero kung mahal mo naman yung tao, hindi mo na mapapansin na kadiri to death yun. kikiligin ka pa nga. nakanang?!

sayang kasi hindi ka pa nagtuloy-tuloy na lapit papunta sa kinaroroonan ko. sana lumapit ka pa ng onti.


bakit gnun sa basketbol court no? andaming nakatingin pero hindi naman natitingnan. andaming sawi. andaming busog ang mata. andaming kinikilig. andaming nagpapasikat. 

maliit lang naman yung lugar pero tulad ng dati, hindi pa rin tayo nag pang-abot. masyado bang malaki ang jeep, ang waiting shed at and gym?

maliit ang mundo. HINDI RIN. isa pa, may mga bagay at tao talaga tayong hindi natin makukuha....agad-agad. it takes time. tulad ng tatay ko, kailangan niya lang mapansin na maaling yung anak niya sa baminton para mapatingin sa kinatatayuan ko. joke! kailangn ko pang magkapasa ng malaki sa braso para mapamura naman siya sa baminton. at least, napansin na niya di ba.

makikilala mo rin ang baminton. makikilala mo rin ang manlalaro. magtatagpo rin tayo.

sa muli nating pagkikita....sana sa masikip na masikip na lugar nang magpang-abot naman tayo.

dyip

kagabi, ang weird ng panaginip ko.

andun yung mga matagal ko nang hindi nakikita. tapos, andun ko narinig buong pangalan ng kras (crush) ko ngayon.

tapos, nagising na ko. at nung ini-stalk ko na si kras, hindi ko alam kung yung palayaw niya e yun na ang toong pangalan niya. kasi kung ganun, mali yung panaginip ko.

nasa totoong buhay na rin naman tayo, e ikkwento ko na ang mga pangyayari sa araw na ito. naligo ako at NAGHIKAW. oo, naghikaw ako. ngayon na lang ulit. naiwan ko kasi sa isa naming bahay yung mga hikaw ko at ngayon ko lang nakuha ulit.

umagang-umaga e nagbayad ako ng utang. ayun. tapos, gawa gawa kunwari ng pang-skul.sakay sa dyip at kaboom. may nagkkwentuhan kung sino naunang nalasing, at kung anung oras sila nalasing. bilang kaka pa-audition pa lang namin para sa drama talents, naisip ko, "uy, pwedeng ganyan yung boses ni kras." maluwag sa dyip nun. nasa likod ko yung nagsasalita. hindi ko naman gawaing tumingin muna sa mga nakasakay ng dyip bago ako sumakay.

pagkababa nung mama sa dyip, tiningnan ko. boom! si kras nga.

masaya ako kasi nakita ko ulit siya. e hindi naman kasi kami magkakilala.suntok sa buwan talaga na magkita kami. lalo na't makasabay at makatabi ko siya sa dyip.

pero sana pala, siksikan na lang yung dyip. sana maraming tao para tabing-tabi kami. sana mas mahaba yung binyahe nung dyip. sana mas malayo yung mula pagsakay ko hanggang sa bababaan niya. sana pala nag-trapik ng malala. sana nagbiglang preno yung dyip tas tumalsik ako sa kanya. haha. baliw! masyado nang nagiging pang tv at pelikula.



in short, maghikaw kayo girls.laging magpaganda dahil hindi mo alam kung kelan mo makikita yung gusto mong makita. haha.at magmasid-masid.

mamaya, kras mo na pala yung katabi mo sa dyip, hindi mo pa alam.