libreng batok

ang topak ko lang.
dahil sa mga pangyayari kagabi, hindi ko napigilang magbukas ulit ng peysbuk para lang mag-stalk. matingnan kung sila pa rin. kelangan ko lang iconfirm kahit malinaw na malinaw na kagabi na OO, SILA PA RIN.

e ano bang nangyari kagabi?

nagpunta ko sa lugar na yun pero ni hindi sumagi sa isip ko na may makikita ako kasi nga naka move na ko. yun yung akala ko. kampante ako na hindi ko siya makikita dahil ilang beses na ko nagpunta dun pero wala na siya, ni anino wala.

maaga ako nagpunta kaya pumunta muna ako sa maliit na sulok dun. nag isip. nagpasalamat.

lumabas na ko. paglabas ko, sa makitid na hallway, andon siya. may kausap na nakatatanda. nagpatuloy ako sa paglalakad dahil hindi naman ako pwedeng huminto at tumingin lang sa kanya. hindi niya ko kilala. at isa pa, nagulat din ako na maamoy makita ko siya.

hindi ko sigurado pero PARANG huminto saglit yung puso ko. hindi siya tumibok kaya hindi na rin ako kumibo. pero napa isip ako. PARANG bumalik sa dati yung isip ko. kung pano niya ko pinakilig. kung pano niya ko titigan. kung pano niya pinaramdam na ang ganda ganda ko. oo me ganon?!

kaso MALABO.hindi pala. I-M-P-O-S-I-B-L-E.

aaminin ko. sumaya ako dahil nakita at naamoy ko siya. napakabango. pero hindi pa pala tapos yung gabi.

pauwi na ko. naglalakad. may nakitang room for rent yung kasama ko kaya napalingon ako. andun siya, SILA. nasa likod lang namin. medyo malayo kaya nakita ko nang malinaw na malinaw ang hubad na katotohanan. sabay silang naglalakad. mukhang ihahatid niya pa nga. hindi man magkahawak ang mga kamay nila, hindi ko naiwasang masaktan ng bonggang bonnga.

kung kanina, huminto yung puso ko nang makita siya, ngayon naman, kumirot. kaya kung iisipin mo, hindi na kelangan pang maghanap ng iba pang pruweba. pwede niyo na kong batukan at sabihing "shungeps!sila pa rin."

ang hirap maging babae?!

umagang kay.....

hindi ko na alam kung naong mararamdaman ko.

si s1, may gelpren na.
si s2, kakabalik lang sa pagiging single.

una kong nakita si s2. natuwa naman ako. natawa pala. kasi nakita ko nang mangyayari to. na saglit lang yung relasyon niya.

pero nung nakita ko yung kay s1, *sad face

hindi ko maiwasang hindi malungkot. malala pa, tiningnan ko pa yung pictures nila at ni gelpren.

bakit ganon? dapat WALA nang anumang pakiramdam.....

dilim ah

masisiraan na yata ako ng bait. ang hirap kasi mamili sa dalwang mundo kung ang daming nakiki ekstra.

ganito kasi yun. nitong mga nakaraang buwan, ang sarap ng buhay ko. masaya. hawak ko oras ko. bery bery light ang buhay. heaven pare. walang dapat ikaseryoso o ikaproblema.

ito na yung pinili kong buhay. life less serious sabi ko nga.

hanggang isang araw...

kailangan ko munang maging seryoso, for the last time. kaso ang hirap pala. kasi bigla na lang sasama yung loob mo kasi nga kailangan seryoso ka ulit. nakakaSTRESS lang.

yun lang. sige bye

napadaan lang

Mga mambabasa (kung meron man), madalas na po akong makakapagsulat sa blog na ito dahil...tantananan...may hinernet na sa bahay ng lola niyo. Hindi na kailangang magsayang ng kinse o bente or more para mag net shop.bwahaha

Heniwys, wala naman talaga akong entry ngayon. gusto ko lang ipaalala na malamang lamang ang topic ng future entries ko ay:
1. mga entry noong nakaraang buwan pang nakalipas na hindi naiblog...ngayon lang; at
2. si neil etheridge, ang ninja goalie ng azkals ^_^ dahil una, siya na ang bago kong bebe.charot! bago kong inspirasyon dahil wala na akong crush, si bebe neil na lang.hehe

kung maitatanong niya, anong nangyari sa sandamukal kong boys dati.
1. si sakristina 1, matagal nang patay ang damdamin ko sa kanya. tulad nya, naglaho na lang din na parang bula. at hindi na bumalik kahit ilang beses ko pa siyang makita.

2. si sakristina 2, may karelasyon ulit pero hindi ko alam kung ilang linggo o buwan lang yun dahil parang puro fling lang siya. isa pa, ideal siya pero tanggap kong may tendency siyang maging hindi straight.hehe

3.si p'blank, yung basketball player at may swimmer's body, yung aksidente kung makita ko e, ikinalulungkot kong sabihin senyo na wala nang aksidenteng nagaganap.

ibubuhos ko na lang ang panahon at pag ibig at kabaliwan ko kay ninja goalie.wehe.

bagong buwan. bagong crush. nice

neil etheridge is <3 bwahaha

SMILE ^_^

In the moments when my good times start to fade

You make me smile –uncle kracker

Everytime I see you face

My heart takes off a high speed chase--lifehouse

Wag mag alala dahil hindi naman hinglish itong entry na ito.

Gusto ko lang yung kanta. Kasi napapangiti ako kapag nakikita ko itong tao na to. Lalo na kapag nahuhuli ko rin siyang nakatingin sakin. At iyon na nga ang nangyari kagabi.

Mainit ang ulo ko nung pumasok ako dun sa kwarto. Naiba yung posisyon ng mga upuan kasi ginagawa yung harapan. Yung mga upuan ay pa-perpendicular, 90 degrees yung angulo-- basta magkakakitaan kayo nung mga nakaupo sa kabilang side.

Hindi naman yung mga upuan yung nagpainit ng ulo ko. Medyo galit kasi ako dun sa kasama ko. Hindi naman galit pero ayoko lang muna siyang kausapin o pansinin, magulo kasi siya. Heniweys, babae yung kasama ko. At siya pumili ng uupuan namin. Alas-siyete na. Wala pa rin yung “speaker.” Syempre napalingon ako dun sa kinalalagyan nung “entourage.” Wala pa rin yung tagapagsalita at patuloy ang pagkalembang. Sa paglingon kong yun, nakita ko siya at napangiti ako. Hindi ko inasahan na mapapangiti niya ko. Pero hindi ko na rin napigilan. Ganon katindi ang epekto niya sakin. Tapos nahuli ko pa siyang nakatingin sakin. Edi natunaw na ang lola niyo.

Nakakainis lang kasi akala ko okay na ko. Tinigil ko na kasi ang pag iisip sa mga kras ko dahil wala naman talagang sense yun. Sayang lang yung oras ko. Akala ko rin na mapuputol na ang koneksyon namin dahil wala na akong peysbuk. Pero lahat yun akala lang. Dahil nakita ko lang siya e ngiting-ngiti na ko ulit. Anlabo ko talaga.

Dun sa nangyari kagabi, napaisip na naman ako. Siguro dapat na kong makontento na isang beses sa isang linggo e may nakikita akong magandang tanawin na nakakapagpasaya sakin ng tunay at wagas. Alam mo yung pag nagkakatinginan kayo, parang may samting. Parang ang ganda ganda mo mula anit hanggang talampakan. Alam mo yung pakiramdam na kapag tinititigan ka niya, ikaw na ang pinakakontentong babae sa mundong ibabaw, ikaw na ang dyosa sa mga mata niya. Tuwing magkikita kayo, tumataas yung tingin mo sa sarili mo, parang perpek ka na. At siya lang ang nakakagawa nun sayo, wala nang iba.

Kaya naman sa isang oras na iyon na nakaupo ka sa loob ng kwartong iyon, ang saya saya mo. Kikiligin ka na nang isang buong linggo hanggang sa magkita na ulit kayo.

Pero sa ngayon, kontento na ko sa ganito. Minsan kasi, may mga bagay na kapag ipinilit mo pa, kapag humingi ka pa ng sobra, masasaktan ka lang. Tapos iisipin mo na sana nakontento ka na lang sa kung anong meron ka dati. Andun pa lang ako sa stage na yon. Sabagay, busy pa ko. Niaha. Masaya na ko na dahil sa kanya, ngumingiti ako. Na dahil sa kanya, gumaganda ang tingin ko sa sarili ko. Hanggang sa susunod na linggo J ngayon yun…hehe

Daga

Nung isang araw, may nakapasok na malaking daga sa loob ng bahay namin. At kapag sinabi kong malaki e hindi kasing laki nung dagang costa na tinitinda ni manong, kundi kasinglaki nung dagang kanal. Kadiri di ba? Pero hindi naman siya galing sa kanal, magkasinglaki lang sila.

Kasi nasaktuhan nung daga na magbubukas ng pintuan yung kapatid ko. Pagbukas ng pinto, nagulat yung kapatid ko, nagulat din yung daga. Sa sobrang gulat ng kapatid ko, hindi niya agad naisara yung pinto. Sa sobrang gulat nung daga, pumasok siya dun sa pinto, dun sa loob ng bahay namin.

Maliksi yung daga. Mabilis. Tanga. Hindi siya katulad nung naunang daga na nakapasok sa bahay namin na tumahimik lang ako at pinatay lahat ng ilaw, kunwari walang tao, walang ingay, sabay lagay ng tungkod para manatiling nakabukas yung pinto, e lumabas na yung daga. Itong daga ngayon e maligalig at hindi matalino. Ni hindi niya alam kung san siya pumasok kasi nung isang beses e dun siya nagtangkang lumabas sa isa pa naming pinto. At malala pa, binuksan na nung tatay ko yung pinto e hindi pa lumabas yung daga, bumalik pa sa loob ng bahay.

Mga dalawang araw din napuyat yung tatay at nanay ko sa paghahanap dun sa daga, at pakikipaghabulan. Hanggang sa napagtanto na lang ng tatay ko na nakalabas na yung daga dahil sinira nito yung pintuan namin. Gumawa siya ng medyo malaking butas para dun lumusot at itigil na ang pakikipaghabulan sa nanay at tatay ko.

Lahat tayo ay parang daga na takot sa tao. Yung mga taong tinutukoy ko dito ay yung mga kinatatakutan natin—rejection, failure, daga, dilim, boy siga, biyanan, nanay, tatay,—lahat na ng kinakatakutan nga tao. Pag takot tayo, kung san san tayo napupunta, maligalig, walang direksyon, wala sa wisyo. Kasi alam natin na nasa teritoryo tayo nung kinakatakutan natin. Wala tayong magawa kundi magpakain sa takot o kaya sumunod na lang dahil takot tayo dun sa tao.

Pero bakit yung daga, matalino man o hindi, nakalabas dun sa bahay, sa kinatatakutan niya. Nakaya niyang lagpasan yung kinatatakutan niya, nakayanan niyang umalis dun. Partida yun, daga. E tayo, tao, human being. Bakit masyado tayong nagpapakain sa takot. Masyado tayong mahina kumpara sa takot na nararamdaman natin. E kung tutuusin, tayo lang naman din yung gumawa nung takot na yun. Bakit kaya hindi rin tayo ang gumawa ng paraan para malagpasan yung takot na ginawa natin?

Siguro hindi naman kaagad agad yung paglagpas dun sa takot.Tipong instant Kasi yung daga, nag ipon din ng lakas ng loob at strategy kung pano siya makakalabas sa bahay. Yung naunang daga naman, simple lang. Kung san siya pumasok, dun din siya lumabas. Simple. Wala nang habulan. Walang siraan ng gamit. Bakit hindi natin isipin kung bakit nga ba tayo takot. San ba yun nagsimula. Baka naman pwedeng pag isipan tapos makita na hindi pala dapat katakutan yung kinatatakutan natin.

Sabi nga dun sa napanood ko na ambulance girl (medyo boring pero pwede nang pagtiyagaan), “Fear is like a hologram. When you go beyond it, you’ll realize it’s just an illusion.”

Delayed Advance

Magulo na naman ang pamagat ng entry na ito. Bakit? Kasi magulo ang isip kong sadya. At saka, kaya nga tatsmub ang blog ko dahil tatsmub talaga. Kaya madalas wala kang mapupulot. Kung meron man, hindi yun sadya. Hehe.

Aktwali, pangdalawang entry yata to kaya’t mahaba-haba ang babasahin niyo.

Dapat talaga, time to shine ang title. Kasi nanood ako ng futbol nung linggo. Updated na updated yung blog noh? Heniweys, napansin namin yung pagkakaiba ng mga taong nagdagsaan sa rizal memorial stadium dun sa mga taong nagpunta sa stadium ng sri lanka. Una mong maiisip, GARABE naman yung mga tagadun, di man lang sinusuportahan yung team nila. Samantalang tayo, pinagawa pa ng bonggang bongga yung stadium para naman hindi nakakahiya sa AFC. Pero di ba, parang tayo rin noon yung sri lanka. Mga walang pakialam sa futbol. E kelan ba nauso yung futbol sa pilipins? Simula nung dumami yung hafpinoy? O baka naman simula nung nanligaw si phil kay engel? Biro lang. Hindi ko rin alam. Pero nung panahon na hindi pa uso sa pinas yung futbol, baka andun pa lang ngayon yung sri lanka. Dapat kasi merong mapogi silang haf sri lankan din. Charot!

Dati naman kasi, basketbol lang ang sports na alam ng mga pinoy. Toyota at Crispa lang ang team na alam nila. Kaya nga puro pa-liga ang SK tuwing summer di ba? Kasi nga yun lang din yung alam nilang sport. Hanggang sa bumili ng suka si pacman at nakabili ng hermes na bag para sa kanyang ina. Yan pa lang talaga ata yung mga sport na inaabangan talaga ng mga tao sa tb. Yung tipong pag may laban sila e titigil ang oras at mundo ng mga pinoy. Wala kang masasakyan dahil lahat ng drayber ay nasa bahay o terminal na may tb para manood ng laban. Tipong manalo o matalo e merong naka eskedyul na inuman ang mga tambay at tatay.

Tapos sumikat na si futbol. Bow. Ang gusto ko lang naman talagang sabihin e may oras para sa lahat—sports man yan o anupaman. Tulad na lang ng trip to europe ko. Europe na naging bato pa.

Wala naman akong sinisisisi kasi tanggap ko na. Baka nga hindi pa ngayon. Meron kasi akong inaplayan na summer skul samwer in europe. Natanggap naman ako. Pero, may registration fee na babayaran mga halos tu mants bago yung summer skul. Sa kasamaang palad e hindi ko yun nabayaran dahil sa wala akong isponsor. Nalungkot talaga ako. Naghanap naman ako pero di nila keri. Pero kanina, nung nag hinternet ako at nagbukas ng himeyl, nagreply yung isa na nagsasabing willing na willing siyang suportahan ang paghyurup ko. Kaso mo, halos isang buwan na ang lumipas yung bayaran nung reg fee. SAYANG!!!

Baka nga hindi ko pa oras mag ibang bansa. Anut anupa, e marami naman akong natutunan. Baka nga hindi ko pa time to shine. Darating din tayo diyan. Matatapos ko rin yung tinatapos ko, magkakatrabaho at magbabaksyon sa hyurup. Bwahahaha. Malay natin, neks yir.